โรคหัดสุนัข เมื่อติดเชื้อแล้วมีโอกาสสูงมากที่จะทำให้สุนัขเสียชีวิต!
ข้อมูลเบื้องต้น
โรคไข้หัดสุนัข (Canine distemper) เกิดจากการติดเชื้อไวรัสสามารถพบได้ในสุนัขและเมื่อติดเชื้อแล้วมีโอกาสสูงมากที่สุนัขจะเสียชีวิต เชื้อไวรัสชนิดนี้มีหลากหลายสายพันธุ์ ในบางสายพันธุ์อาจไม่แสดงอาการใดๆออกมา แต่ในบางสายพันธุ์ก็สามารถทำให้เกิดโรคอย่างเฉียบพลันและส่งผลให้เกิดภาวะสมองอักเสบได้ โรคนี้จะพบมากในลูกสุนัขที่มีช่วงอายุระหว่าง 3-6 เดือน เนื่องจากช่วงนี้ถือเป็นช่วงที่ลูกสุนัขยังมีภูมิคุ้มกันต่ำจึงทำให้ร่างกายอ่อนแอกว่าปกติ อาการที่พบได้ทั่วไปในโรคไข้หัดสุนัข คือ เบื่ออาหาร อาเจียน หายใจลำบาก มีไข้ ตาแดง ตาแฉะ เซื่องซึม ไอ และท้องเสียเป็นต้น
คำอธิบาย
เชื้อไวรัสไข้หัดสุนัข (Canine distemper) จัดอยู่ในวงศ์พารามิกโซไวรัส (Paramyxoviridae) ซึ่งเป็นไวรัสที่มีกรดไรโบนิวคลีอิกแบบสายเดี่ยว (single-stranded RNA virus) อยู่ในวงศ์เดียวกับเชื้อไวรัสที่ก่อให้เกิดโรคหัดและโรคหลอดลมอักเสบในคน แต่เป็นคนละชนิดกันจึงไม่สามารถระบาดไปสู่คนได้
โรคไข้หัดสุนัขมีการติดต่อกันผ่านการหายใจ การแพร่กระจายของไวรัสจะแพร่ไปยังอากาศ ในระยะแรกจะเข้าทำลายที่ต่อมทอนซิล ตามด้วยต่อมน้ำเหลือง และต่อมาไวรัสจะทำการจำลองตัวเองโดยใช้เวลาประมาณ 1 สัปดาห์ และเริ่มเข้าสู่ระบบทางเดินหายใจ ระบบทางเดินปัสสาวะ ระบบย่อยอาหารและระบบประสาท ความรุนแรงของโรคไข้หัดสุนัขจะขึ้นอยู่กับ อายุของสัตว์ สภาพภูมิคุ้มกัน และความรุนแรงของสายพันธุ์ ส่วนอัตราการตายมักจะขึ้นอยู่กับระยะเวลาที่มีการติดเชื้อ สัตว์ที่ไม่ได้รับการฉีดวัคซีนจะมีโอกาสสูงมากที่จะเสียชีวิต
อาการ
อาการที่พบได้ในโรคไข้หัดสุนัข คือ มีไข้สูง ตาแดง ตาแฉะ เบื่ออาหาร อาเจียน หายใจลำบาก เมื่อการติดเชื้อมาถึงขั้นรุนแรงสุนัขจะเริ่มมีอาการเซื่องซึม ไอ และท้องเสีย ในเวลาต่อมาเมื่อไวรัสเข้าสู่การทำลายไปจนถึงระยะสุดท้าย สุนัขจะมีอาการชัก เป็นอัมพาต และเป็นโรคประสาท
การรักษาและวิธีการป้องกัน
ยังไม่มีวิธีการรักษาให้หายขาด ทำได้เพียงแค่บรรเทาอาการที่เจ็บป่วยเล็กน้อย การใช้ยาปฏิชีวนะสามารถป้องกันโรคแทรกซ้อนที่เกิดจากแบคทีเรียเท่านั้น ซึ่งไม่มีคุณสมบัติในการรักษาโรคที่เกิดจากไวรัส ยาที่จำเป็นต่อการรักษาโรคหัดสุนัขควรจะต้องเป็นยาที่มีฤทธิ์ในการควบคุมการชัก อย่างเช่น โพแทสเซียมโบรไมด์ และฟีโนบาร์บิทัลวิธีการป้องกันที่ดีที่สุด คือการจับสุนัขแยกออกจากสัตว์ที่ติดเชื้อ เพื่อป้องกันการสัมผัสต่อกัน เนื่องจากเชื้อไวรัสมีความไวต่อการเกิดโรคสูงมาก ทางที่ดีควรปรึกษาสัตวแพทย์เพื่อหาแนวทางในการรักษาที่เหมาะสมที่สุด